مقدمه

انسان­ها طي فرآيند زيستي با مرحله­اي به نام سالمندي روبرو مي­شوند، كه در گذرگاه رشد طبيعي به دست  مي­آيد، به طوري كه با سرنوشت آدمي عجين شده و ضرورتي اجتناب ناپذير محسوب مي­شود. سالمندي بنا بر تعريف سازمان بهداشت جهاني، عبور از مرز شصت سالگي است. هر سال 7/1 درصد به جمعیت جهان و 5/2 درصد به جمعیت 65 سال و بالاتر افزوده می­شود (سازمان بهداشت جهانی ،2006).  

این پديده، در كليه ادوار تاريخي وجود داشته، اما، امروزه بر خلاف گذشته، پيشرفت­هاي علمي پزشكي، وضعيت تغذيه و اعمال روش­هاي درماني موجب ازدياد تعداد سالمندان در جوامع مختلف شده است. به قول سووي جامعه شناس اروپايي، « سالمند شدن يكي از پديده­هاي زمان ماست». افزایش چشمگیر جمعیت سالمندي در سراسر دنیا پدیده­اي است که از قرن بیستم آغاز شده است. سازمان ملل در سال 2006، تعداد کل سالمندان دنیا را حدود 700 میلیون نفر برآورد کرده است و پیش­بینی می­شود که این جمعیت در 40 سال آینده، دو برابر شود. در ایران نیز، جمعیت بالاي 60 سال، تا سال 2020 حدود 10 میلیون نفر و تا سال 2050 به بیش از 26 میلیون نفر خواهد رسید (علی پور و همکاران، 1387).

سالمندي، فرآيندي است كه با دگرگوني­هاي عميق در سه بعد فيزيولوژيك، روان شناختي و... .